Fląder Festiwal, czyli gdańska plaża i dużo dobrych koncertów.

Destructive Daisy/ fot. Krzysztof Kowalczyk

Destructive Daisy/ fot. Krzysztof Kowalczyk

Fląder Festiwal to już pewna tradycja”, piszą na swojej stronie jego organizatorzy i trudno nie przyznać im racji. Fląder odbył się w tym roku już po raz dziesiąty, co jest nie lada wyczynem, biorąc pod uwagę, że impreza przeżywała w ciągu tych dziesięciu lat trudne momenty i brak chęci finansowania jej ze strony gdańskich urzędników. Główny pomysłodawca i organizator festiwalu, Piotr „Łata” Łatyszew, nigdy nie szedł na kompromisy. Można było mieć zastrzeżenia do niektórych aspektów technicznych i logistycznych festiwalu, a także poddawać pod wątpliwość eklektyczny line-up, w którym poszczególne kapele dość mocno różniły się między sobą poziomem, jednakże nigdy Łata nie budował programu wydarzenia w taki sposób, aby przypodobać się sponsorom czy urzędnikom.

Tegoroczny Fląder posiadał wszystkie wyżej wymienione cechy. Z jednej strony był różnorodny i nie brakowało w nim ambitnych zespołów, a z drugiej różnica jakościowa dzieląca niektórych wykonawców, była naprawdę wielka. I tak oto w sobotę spora część line-upu mocno zawiodła. Już Nie Żyjesz, bardzo nieudolnie kopiowało Cool Kids of Death, grające rockowe szanty z domieszką punka i folku Molly Malone’s wydawało się powtarzać ciągle te same schematy, a garażowe Dead Snow Monster bardzo chciało iść tą samą drogą, co The White Stripes czy The Black Keys, ale na przeszkodzie stanęły im denerwująca maniera wokalisty, gubiąca się sekcja rytmiczna i stępione rock’n’rollowe pazury. Całość dopełniała żenująca konferansjerka Pawła „Konio” Konaka.

Nie brakował jednak w sobotę przeciwwagi dla tych słabych występów, jak np. Destructive Daisy. To dość wyjątkowe zjawisko na polskiej scenie, bowiem kapela składa się z czterech dziewczyn grających połączenie garażowego rocka, punka, grunge’u oraz stonera. Ruch riot grrrl nigdy się u nas specjalnie nie rozwinął, dlatego cieszy tego typu zespół, tym bardziej, że nie brak im energii i zadziorności. Brzmienie, które zwykle można byłoby potraktować jako archaiczne, w ich przypadku wypada autentycznie i jest silnym atutem. To samo można zresztą powiedzieć o zespole Gówno, który również gra mocną, nieskomplikowaną muzykę gitarową. Jednakże mimo, że jest to projekt stworzony z przymrużeniem oka, teksty wykrzykiwane przez Macieja Salamona bardzo celnie opisują otaczającą nas rzeczywistość.

Jeśli którykolwiek zespół miałby zostać wybrany na headlinera festiwalu, to z pewnością byłaby nim Ścianka. Mimo, iż grupa istnieje od niecałych 20 lat, a jej skład przechodził poważne zmiany, to nadal jest ona niezwykle ważna dla polskiej muzyki alternatywnej. Trio zagrało zarówno piosenki z niewydanej jeszcze płyty „Come November”, jak i nowsze kawałki, pełne pre-punkowej surowości. Ta mieszanka delikatnych melodii i kanciastych riffów z minuty na minutę brzmiała coraz lepiej, a gdy zespół już porządnie się rozgrzał, nie było wątpliwości, że jeśli chodzi o inteligentne, gitarowe granie, Ścianka ma na naszym rodzimym podwórku niewielką konkurencję. Muzycy zakończyli koncert delikatną, ambientową miniaturką, która pięknie zamknęła całość.

Oczywiście, nie byłem w stanie zobaczyć wszystkich zespołów, tym bardziej, że od jakiegoś czasu Fląder rozrósł się do dwóch scen. Pomimo wielu mankamentów, nadal stanowi jeden z milszych momentów w roku, gdy siedząc w ciepły wiosenny dzień na plaży, możemy posłuchać dobrej muzyki na żywo. Nie pozostaje nic, tylko życzyć Flądrowi kolejnych dziesięciu edycji.

Autor: Krzysztof Kowalczyk